De wereld van digitale veiligheid is soms complex. Dagelijks worden we geconfronteerd met cyberdreigingen en datalekken. Het is een dynamisch vakgebied waarin technische innovaties en bedreigingen elkaar in een razendsnel tempo opvolgen. Toch schuilt er een onderbelicht risico in de manier waarop we over deze onderwerpen communiceren: het overmatige gebruik van vakjargon.
Waar experts elkaar begrijpen en soms zelfs imponeren met termen als “zero-day exploits,” “pentesten,” en “SIEM-oplossingen,” blijft voor een groot deel van de samenleving onduidelijk waar het eigenlijk over gaat. Dat gebrek aan begrijpelijke taal zorgt niet alleen voor afstand, maar vormt ook een reëel risico voor onze digitale veiligheid.
Een gedeelde verantwoordelijkheid
Digitale veiligheid is geen exclusieve taak van specialisten, IT-teams of cybersecuritybedrijven. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid. Iedereen – van grootzakelijke CEO’s tot medewerkers in de zorg, van scholieren tot gepensioneerden – speelt een rol in het beschermen van digitale ecosystemen. En juist daarom is het zo belangrijk dat we taal gebruiken die deze boodschap overbrengt en mensen betrekt, in plaats van afschrikt.
Wanneer we complexe termen gebruiken zonder context of uitleg, sluiten we mensen onbedoeld buiten. Dat leidt tot een gevoel van machteloosheid, waardoor velen denken dat digitale veiligheid iets is waar zij geen invloed op kunnen hebben. Deze passieve houding opent de deur voor menselijke fouten.
Het ego van de specialist
Een deel van het probleem zit in de cultuur binnen de digitale veiligheidssector. Het is niet ongebruikelijk dat specialisten elkaar proberen te overtreffen in kennis en vaktaal. Dit fenomeen, ook wel “one-upping” genoemd, creëert een schijnwereld waarin technische superioriteit belangrijker lijkt dan effectieve communicatie. Dit kan intimiderend werken voor buitenstaanders, maar ook voor collega’s die minder technisch onderlegd zijn.
De vraag is: dienen we hiermee onze gezamenlijke missie? Of houden we een exclusieve club in stand waarin we vooral laten zien hoe slim we zijn, terwijl het collectieve belang – een veilige digitale samenleving – in het gedrang komt?
De gevolgen van onbegrijpelijke communicatie
Het overmatig gebruik van vakjargon leidt tot drie belangrijke risico’s:
1. Gebrek aan bewustwording: Mensen begrijpen de bedreigingen niet volledig en nemen geen maatregelen om zichzelf te beschermen.
2. Gebrek aan betrokkenheid: Werknemers voelen zich niet betrokken en/of verantwoordelijk voor digitale veiligheid omdat ze denken dat dit iets is voor “de techneuten".
3. Gebrek aan actie: Complexe termen ontmoedigen mensen om te investeren in training of nieuwe technologieën, simpelweg omdat ze niet begrijpen wat het hen oplevert.
Simpeler, maar niet simplistisch
De oplossing ligt in duidelijke communicatie. Dat betekent niet dat we ingewikkelde onderwerpen moeten vermijden, maar wel dat we ze op een meer toegankelijke manier moeten uitleggen.
Als je in een training of presentatie woorden hoort als “zero-day exploits” en “encryptieprotocollen,” kun je snel het gevoel krijgen dat dit een ver-van-je-bed-show is. Dat gevoel leidt niet alleen tot desinteresse, maar ook tot onbewust risicovol gedrag.
Neem bijvoorbeeld het veelbesproken onderwerp openbare Wi-Fi-netwerken. Wanneer een expert uitlegt dat “Man-in-the-Middle-aanvallen” een gevaar vormen, begrijpen veel mensen niet direct wat dat betekent. Een eenvoudiger uitleg zou zijn: “Wanneer je gratis Wi-Fi gebruikt in een café, kan iemand met kwade bedoelingen de gegevens die je verstuurt onderscheppen, zoals je wachtwoorden of bankgegevens.” Deze toegankelijkere taal maakt het risico begrijpelijk, waardoor mensen eerder actie ondernemen.
Daarnaast kunnen we vaker verhalen en voorbeelden gebruiken die aansluiten bij het dagelijks leven van mensen. Vergelijk een datalek bijvoorbeeld met een verloren sleutelbos: iedereen begrijpt het risico en de noodzaak om snel actie te ondernemen.
Samen digi-weerbaar
Digitale veiligheid begint met bewustwording en betrokkenheid. Als specialisten moeten we ons ego aan de kant zetten en ons taalgebruik aanpassen aan het publiek dat we willen bereiken. Door helder, respectvol en begrijpelijk te communiceren, zorgen we ervoor dat iedereen zich onderdeel voelt van de oplossing.
Uiteindelijk mag digitale veiligheid nooit het terrein zijn van een select groepje experts. Het is een verantwoordelijkheid die we allemaal delen – en pas als iedereen zich betrokken voelt, kunnen we echt vooruitgang boeken. Het begint met het doorbreken van de barrière van vakjargon, zodat iedereen begrijpt wat er op het spel staat. Want in een veilige digitale wereld is er geen ruimte voor exclusiviteit.
Reactie plaatsen
Reacties